گر مرا مرغ تو آشیانه نیست
خموش که پیله جای پروانه نیست
پرواز تو از ما چه کند درد دوا
تو بدان عشق به ما زبانه نیست

ناتوانم که روم بر دژ دل
که برم قصر تو را بر آب و گل
.
ناتوانم که کنم پاک زفکر
نام و یادت که همی مانده به ذکر
.
خاطرت هم می رود آتش سر
هر به لحظه می کند اشک گوهر

ماتمی بود مرا در تو به یاد
خواهشی آمد و بردش چون باد
هیچم تو ندیدی که جگر در سوز است
ور هر چه بدیدی ظهری بود چه شاد

رازی شنوی و با ما به جفا
خواهی که روی بی پروا
گویی که مایست در پی دوست
بینم به جفای دل هزاران وفا

مـــــی دوم در پــــی دوســــــت

یـــــار را هــــر چــــه در اوســــــت

خـــــواهـــــم این عـــــشـــق بـــریـــن

گــــــــر کــــنـــــد پـــــــیـــر بــه پـــوســـــت

دل را سزد این کرانه ی عشق
ماتم چه بود به خانه ی عشق
از هر که شنیدم مَثَلَت را
مَثَلًَت بار محبت بود از خزانه ی عشق

از دلم آکنده ام
باز پروا میکنم
باز با یادت چنان
من را ما میکنم

خنده را بر لب کنم
خاطرت را تب کنم
باز هم بر چشم تو
فهم راز هز شب کنم

آسمان را میدهم
بر پرت پرواز را
هر شبم در پیش کش
بغض و اشک و راز را

شــــــهــــری زبــــال مـجـنــون
بــر دوش لـیـــلـــی فــــتــــاد
عــــــاشــــقــــی از شــمــع بـود
پـــــــــــروانـــه نـجـــوا نــهــاد

خانه ام آنـجـا شـکـست
قصـر هایش هم گـسـسـت
ابـرهایش هـم گریـخـت
یـــــار را پــــیـــدا کـنـیـد

همه روزم به کویت خاک خوردم
نفهمیدی که جز مستانه بردم
هـــمه جام شرابم پر زلیلی
بــریـــن آوردم و دیوانه بردم