آسمان با نور خود، بر ما چه سوزان میزند
کهکشان در راه خود،راه غریبان میزند
.
کفتر کاکل به سر، دیگر ندارد کاکلی
خون او در نغمه اش،گویی چه جوشان میزند
.
ماتم اهل بلا،بر خیمه ها چون شده است
که سر هر خیمه ای،در آتش انبان میزند
.
یار دلداران کجاست،عباس عیاران کجاست؟
چون که گرمای بلا ،خفتان در این جان میزند

.
.
.
.
.
شــــــــــمع

خدایا من چرا اینم؟چرا با کین خود کینم؟
چرا هر روز هر جا من؛چرا با شمع مسکینم؟
خدایا من چرا در دل ، در این گلخانه بیدارم؟
که هر باری که میخوابم تورا در خواب میبینم؟

.
.
.
شمـــــــــــــــــــع

چو شــمــعــی که آتش ندارد به ســر
نـبارد ز چــشـمـان من هـم گــوهـر
خدایا تو گفتی که صبر پیشه کن
صـــبـورم ؛ شـدم صـبورانـه تــر

.
.
.
شمع
.
.
.

با وعده ی حق زندگی کنیم

آن کس که شناسد با دل ایمان را
و بر آرد به زبان از دل خود پنهان را
چون کند عمل به ای جان و زبان
نتوانند که بگیرند از او کیهان را
.
.
نهج البلاغه»سخنان کوتاه و ارزشمند امیرالمومنین(ع)«
.
.
.
.
شمع

قلب احمق در دهان است و همی تیز زبان
نه کند بهره به دیگر و نه بهره ای به جان
هم از او خلق رود بیرون و بعدش فکر
نه تواند که کند راز به کیهان پنهان
.
.
.
»نهج البلاغه . سخنان کوتاه و ارزشمند امیرالمومنین(ع)«
.
.
.
.
شمع

آن خرقه که آتش جهالت افروخت
حال آمد و علم و دین دل را آموخت
دانم که که بود و زکجا بود و چه کرد
لیــک نـدانم که زما چی بفروخـــت

ش.م.ع

زدر رانده شدم از پس یارم
که درمانده شدم در گله زارم
الهی گر نباشد دل به دنیا
بدان این هم که دارم زتو دارم

اگر غنچه به خود صد راز دارد
همه بسته به یک آغاز دارد
اگر غنچه شود یکباره یک گل
همه گویند زبان غاز دارد

اگر یارم، اگر یارم
اگر زار و اگر خوارم

اگر دیوانه بیمارم
اگر پروانه آزارم

اگر ماتم این کارم
اگر متاع بازارم

اگر یار و اگر مارم
اگر از تو من عیّارم

اگر حجر تو غمخوارم
اگر بر تو وفا دارم

اگر مست و گر هوشیارم
تو را مستانه میکارم

که عشقت خوش به کردارم
که بغض و اشک در بارم

چشم را بر در ســپــــارم
که تو را چشم انتظارم

همه گویند که این دل را نکن دوست

که جانت همه در بال و پر اوست

ندانند که اگر این دل نباشد

نه جان دارم، نه خون و نه رگ و پوست