وای اگر ناله ی مرغِ اسیر

زینتِ جان را طَلَبَد دیر،دیر

جان به ندا آید و گوید به او

هرچه عذاب آیدت از ما بگیر


وای اگر کوچه ی عُشّاقِ ما

عاری از عارف بشود بر جفا

دیگر از آن ناله ی مرغِ اسیر

نـالـه نباشد برود بر خـــدا
.
وای که از وایِ من، امروزِ من

بسته شده نای و زبان و دهن

وای که از ناله ی مرغان شده

جان چو اسیر وقفس هم چون بدن

وای که مارا به چه گشته قفس؟

عمر رَوَد هردَم و گردَد نفس

وای که مارا نفسی بیش نیست

از کفِ ما هم برَوَد پس چه خس؟

ش.م.ع