نگو ای یار پروانه

بر این رخسار ویرانه

کزو دلبر نیابد دل

ازین و آن پیمانه

از این دنیا به برخیزو

بگو بر خار بیگانه

که خارستان دلبر ها

شود چون سدّ مردانه

نبین دردی به پای خار

از این تمساح اشکانه

که او چون مهری از ما بود

بدزدید و ببرد خانه

شبی از شب گذشت و رفت

 نخورد افسوس روزانه

چو فردایی نمی آید

 نبین دردی گریبانه

 چو امروزت به شبها شد

نگر در کار کارانه

 چه کردی با خودت امروز

در این دنیای زیبانِه

 بگو بر رخ پروانه

نصیبی بهر شمعدانه