ای خوش بیانم!
زمانی که بلبل زبانم به قفس وجودت زندانی شد،شکسته نخواند و آرسته آوازه کرد.
ای راحت جانم!
ندانم وجودت راونمانم دربرابرت به قیام.
ســـــلـــام بر تو ای معیشت ایام.
دستم به سوی تو و تو دستگیرِ من.
مران مرااز دامن محبتت؛بخوان و دعوت فرست به اذانت به پیرامن گوش و ببر زهوش دلم را در خشوع بندگی ات.
ای دور تر از آنچه میپنداریم.
ای که حد و حدود ،محدود بر ما و تو نامحدود.
به نام ودود میخوانمت.

که شاهد بندگی ام همچو پروانه به دور نور عبودیت خود باشی.

 بستان از من این نور شمع را بپروران در من نور قلب را.

وصف تو دیگر در من نگنجد ای زیباترین،

ای کسی که نوک قلم هایمان را میچرخوانی باز به نام ما به ثبت میرسانی.

قلبم را تو صاحب باش

ای جوشن جانم...وای ملجأ نهانم 

ش.م.ع